عدم خشونت در دوران اصلاحات و پس از جنبش سبز

جنبش سبز و حفاظت از قلب موسوی

در دوره اصلاحات ما کنش های مان را بر اساس میزان خشونت احتمالی حکومت تنظیم میکردیم، یعنی عملی انجام نمیدادیم که پیامد آن خشونت حکومت باشد. عدم خشونت برای ما به معنای بازداری حکومت از خشونت ورزی بود. اما در جنبش سبز، عدم خشونت به معنای عدم خشونت ورزیدن خودمان است.

اگر منطق و گفتار اصلاحات همچنان حاکم بود، موسوی شب بیست و دوخرداد برای احمدی نژاد پیام تبریک می فرستاد. چرا که مسلما کنفرانس رسانه ایِ او حکومت را عصبانی میکرد، که کرد و آنها را به خشونت وا می داشت، که تا حدی واداشت. ولی نتیجه اش پدید آمدن جنبشی تاریخ ساز شد.

اگر منطق و گفتار اصلاحات حاکم بود، موسوی باید با این گفته که حکومت قصد دارد میدان «تیان آن من» برپا کند، از تظاهرات بیست و پنج خرداد جلوگیری میکرد. موسوی با منطق جنبش سبز برخورد کرد، همراه مردم شد، تظاهرات سکوت تاریخی صورت گرفت و میدان تیان آن هم برپا نشد.

اگر منطق و گفتار اصلاحات حاکم بود، موسوی باید در اعدام زندانیان سیاسی کرد سکوت می کرد چرا که تصور آن بود حکومت خشونت و اعدام را به دیگران نیز تسری دهد. موسوی و کروبی سکوت نکردند و حکومت هم نتوانست خشونت را بیش کند و ایران برای همه ایرانیان از شعار به تجربه رسید.

اگر منطق و گفتار اصلاحات به منطق و گفتار جنبش سبز ارتقا پیدا نکرده بود، موسوی و کروبی فراخوان بیست و پنج بهمن نمی دادند و امروز شاید همچنان در فضای رسمی حکومت همچون خاتمی سیر و سلوک داشتند، و جنبش ما نیز شاید به فراموشی سپرده شده بود.

امروز هم منطق عدم خشونت اصلاحات می گوید، در برابر سلامتی موسوی هیچ کنش یا واکنشی نداشته باشیم تا حکومت عصبانی نشود و مراقبت پزشکی موسوی را ناتمام نگذارد. اما منطق جنبش سبز بنظرم می گوید باید حساسیت نسبت به سلامت یکی از رهبران جنبش سبز را بیش از پیش نمایان کرد تا حکومت مراقبت از آنها را بیش از پیش و مناسب تر از پیش برعهده بگیرد.

اصولا منطق جنبش سبز می گوید فرصت مبارزه و اعتراض را نباید به بهانه خشونت ورزی حکومت از دست داد، هرچند عدم خشونت را اصل کنش های خود می داند. گفتار و کنش جنبش سبز بر مشارکت و مقاومت برای به کرنش واداشتن حکومت در برابر خواست ها استوار است.